Bir bardak çay.. İnsanın içini ısıtır, durup dururken... Yoksa üşümüşsün de, ısınmak istemişsin değil. Mesela, ters tarafından uyanmışsın sabaha. Kötü bir haber almışsın, olmayan keyfini eni konu kaçırmışsın. Ceketini de unutmuşsun evde, havanın ayazını yemişsin. Bitmedi! Mesela kasketin de yok başında, yağmur bastırmış o anda. Kavga etmiş olsun bir karı koca, tam da senin önünde. Bir kadın elinden tutup döverek sürüklesin çocuğunu. Yetmesin, otobüs şoförü son anda uyandırsın seni, canhıraş bir fren sesiyle fırlatsın ileri..
Dahası da var, bir araba hızla geçsin yanından, yolun çamuruyla baştan ayağı ıslan, içindeki dünya güzelinin yüzünü buruşturması da cabası... Vapuru son anda kaçır, koşarken uygun adım marş, bir çam yarmasına çarp, azarını işit, devam et yoluna. Büyük ikramiyeyi bir rakamla kaçır. Gazetelerde de haberler kötü olsun, her yerde didişme, açlık, kıyamet, yalan, talan gırla... Sonunda vardım derken ekmek kapına, anahtarın olmasın yanında, mesela!
Nasıl ısınır adamın içi böyle zamanda? Güzel bir söze ne derdiniz? Bir selama, iyi bir dileğe, geri çevrilemeyecek bir teklife? Bir bakış da ısıtabilir insanın içini aslında. Hararetli bir el sıkış da, gizli bir anlayış da ısıtır. Bir rastlaşmaya tanıklık da...
Oysa çok zaman bir bardak çay hepsine bedeldir. Bir kere güzel bir sözdür tek başına bir bardak çay. Sonra bir selamdır, almak gerekir. Hal hatır sorar, karşılık vermeli. İyi bir dilektir, bu kesin, iç de ısın der, ikiletmemeli. Ya nasıl geri çevrilir ki, çay içer misiniz nezaketi? Ah, bir bardak çayı kavrar gibi kavrasak bize uzanan her eli.. Bir bardak çay gibi dindirsek öfkemizi.. Tam zamanında önümüze uzatılmış, elimize tutuşturulmuş bir bardak çay gibi minnet duysak hayata, başkalarına ve kendimize..
Kötüden ne kalırdı geriye?
•• rd, istanbul 2008
1 yorum :
"Çay Saati" dendiğinde, aklıma bastonyuttu İngilizlerin geleneksel çay saati değil de, Japonların o zerafet örneği geleneklerinden biri olan Çay Seremonisi geliyor hemen ;o)
Yorum Gönder