Mısır Günlüğü

Birinci Gün
13: 53


Yalnızca dağları ve ıssızlığı bilen biriysen denizi seversin en çok ve denizin kalabalığını. Dudaklarımda sigara, elimde denge çubuğu bir türlü düşmediğime ben de şaşarak ilerliyorum zamanın gergin teli üzerinde. Okyanus kıyısında, ağaçlar altında gölgede bir hamak gibi yaşıyorum kırklı yaşlarımı. Kötü alışkanlıklarım var, vicdan avcısı karıncalara kıyasla. Evsizlerin uzun uykularında donduklarının farkına bile varmayan, sert bir kışı yaşar gibiydi parmaklarım, akan suyun altında. Aynada yüzümü izliyorum. Yorgunum, gözümün sağa yanaşmasından belli. Aynaya bakıyorum. Dışardan içeriyi gözlüyorum, içeriden dışarıyı süzüyorum. Martı çığlıkları koparıveriyor düşlerimin geveze tellerini. Martılar.. Onlar ki dünyanın en hafifgilleri, her çığlıkta uyanan düşlerim, kopuk telgraf telleri gibi.

Kimseyle göz göze gelmek istemiyorum. Bu odalar, bu sokak sürekli devinim halinde, kıpır kıpır, coşkun, akıcı. İçim sisler arasında ve ulaşılmaz. Ellerimin serinliğiyle ölçüyorum kaybettiğim zamanı. Usulünce söylenen bir uçuk renkli eski zaman şarkısı gibi kulağıma çalınan seslerden seçerek, adımın harflerini diziyorum önüme. Mucizevi bir uyumla birbirine yapışan harfleri tanıyorum ve ayırıyorum itiş kakış, kişneyerek sırasını bekleyen karman çorman cümlelerin arasından. Ellerimin çoktan unuttuğu sıcaklığın görünmez izlerini sürüyor ayaklarım. Koridoru geçip, renklenen kıyıların yamacına doğru yürüyorum. Aklımın boşluklarına çizim çizim çentikler atan gün ışığı git gide uzaklaşırken, kendi patikamın içinden yürüyüp, kendimden uzaklaşıyorum.