Rahmetli Ananem, yemek konusunda sorun çıkardığımda sofrayı toplar. Arkasından da, "Yemezsen yeme aç mezarı yok" derdi. Ertesi öğüne kadar bekler, aynı tabağı tekrar önüme koyardı. O tabak bitene kadar bu tatlı (!) seramoni tekrar edilirdi. Yıllar sonra öğrendim ki aslında bu bir köpek eğitim yöntemi. Neyse.. Daryl dağ bayır demedi, mükellef sofralar kurdu ama kızı mutlu edemedi. Son yemekleri Izgara Yılan oldu. Sanal alemde tadının tıpkı tavuk gibi olduğu dedikoduları dolaşıyor. Jenerikte uyarı görmedim. Bilmem bu sahne için yetişkin kaç yılanın kanına girildi? Derisi soyulan yılan bana pek de butafor efekti vermedi..
Çok sembolik göndermeler vardı bölümde. Özellikle Golf Kulübü sahnelerinde.. "mezara mı götürücen?", "Hayatta etiketlerin dışında yapıştığın şeyler de olsun!" tadında hamasi derslerle geçti bölüm. Sonunda Golf Kulübü'nde bulduğu nakit ve ziynet eşyalarına çantaya atan Daryl bunları ne ile takas edecek acaba? Ya da bu Zombi dünyasından kurtulmayı mı ümid ediyor dersiniz? Bu hareketler beni hep huylandırıyor. İlerleyen bölümlerde sırf bu nakit ve mücevherler yüzünden başına bela açılacak diye korkuyorum. Beth de sıcak su bulamayınca sadece temiz giysilerle yetindi. Zavallı kızın üstü başı da Daryl sinir krizi geçirene kadar temiz kalabildi.
Golf Kulübü'nde adeta bu zombi bokundan kurtulmak için kendini asan insanlar, belki kurtulurum umuduyla kafasına sıkanlardan kurulu bir mezarlık vardı. Toplu katliam yaşanmış gibiydi. Bu kez sağ kalıp zombi olanların gözünde açlık hissi değil de, "sık kafamıza kurtar bizi bu boktan" bakışı vardı. Umarım zombi olunca hafıza da sıfırlanıyordur. İnsan olmaya dair hiçbir şey hatırlamıyorlardır. Hoş, meraklısı hatırlar sanırım, virüsün tedavisi ve sonrasını anlatan In The Flesh (Hatta çevirisini de @aytackara yapmıştı, bulup izleyin derim) namlı mini dizinin çatışmasına renk katan bu hatırlama anlarıydı ve beni çok ürkütmüş, çok zor izlememi sağlamıştı.
Haftalardır Carl'dan beklediğim duygusal 'patlama' en şahane şekliyle Daryl'dan geldi. Beth, hızla büyüdü ve "Uzan ve anlat" abla pozuna geçti. Karakterlerin değişim grafikleri çok güzel planlanmıştı. Bu sahneleri alışmakta zorlanacağım kadar romantik bir adam gördüğüm için ne hissedeceğimi bilemeden izledim. Daryl'ın dev travmaları olduğu hepimizce malum ama hiç bu denli dillenmemişti.
Carl'ın ergenlik krizlerine rahmet okutmaya and içen Beth'in peşine çaresizce Daryl da takıldı demiştim. Daryl, kızçeniz ilk içkisini yudumlasın diye isteksiz de olsa uğraştı. Allah için senaristler, haftalardır ekranda göremediğimiz Norman Reedus hayranlarına "Al ve sus!" diyerek bölümü Daryl'a karakterine adamışlardı. Şikayet eden yoktur? Beth, kulübün barında yarım şişe Schnapps (Şeftali Likörü diyelim) buldu. Daryl son anda, "ilk içkin bu boktan şey olmayacak, düş peşime!" dedi. İşte o andan beri Daryl- Beth ilişkisi beklemeye başladım. Nazarımda ilk bölümden öpüşen Kurt Seyit ve Şura kadar efekt yaratmış bir sahnedir.
Daryl kızı aldı, evvelce Mishonne ile bir benzerini bulduğunu iddia ettiği bir kulübeye getirdi. İçeride kaçak içki gani. Başladılar içmeye. Daryl burnundan kıl aldırmıyor. Beth bir oyun oynamayı önerdi. Başladılar oynamaya. Sahne bir cümleyle özetlenebilir: Daryl oğlum ağzına iç!
Bölümün en dramatik sahnesi desek yalan olmaz. Meğer Daryl'in sarhoçluğu çok pismiş. Bölümün başından itibaren kurgulanan gerginlik bu sahnede enerji boşaltımına geçti ve Daryl'ı bir çırpıda pamuk helvaya dönüştüren sahneleri tetikledi.
Big Hug! Bu Amerikalılar sarılmaya çok önem veriyor. Ben de ahir ömrümde şu sarılma işini bir türlü sevemedim.
Hepimizi ağlatan (AĞLAMADI!) final sahnesine gidişi anlatmayacağım. Neler olduğunu da.. İzleyin..
Böyle işte..
R.
.
*Photo by Gene Page| ABC
.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder