Unutmamalı: İslam Çupi

1932 yılında Tiran'da Nadiye ve Allaman Çupi'nin büyük oğulları olarak dünyaya gelmiş. Eğitimine Galatasaray Lisesi'nde başlamış ama Vefa Lisesi'nden mezun olmuş. İstanbul Amatör Küme'de futbol oynamış, Çapa takımında forma giymiş. Mucizevi bir sol ayaktı, der onu yakından bilenler. Spor yazarlığına 1957 yılında günlük spor gazetesi'nde muhabir olarak başladı. Cemre nöbetine onu da dikmişler midir? Sonra sırasıyla Son Havadis, Türkiye Spor, Yeni İstanbul, Akşam ve Tercüman gazetelerinde çalıştı. Ölümüne kadar Milliyet Gazetesi'nde "Pazarın Ertesi" isimli sütununda spor yazdı.

Ayşe Çupi'yle evliydi ve bir kız babasıydı. Fransızca biliyordu. Sıkı Fenerbahçe'liydi. Yazılarını kurşun kalemle, kağıda yazardı. Bab-ı Ali'nin, İkitelli'ye hicretini hiç hazm'edemedi. Telefonla konuşmayı sevmezdi hele de yazı yazıyorsa, gazete okuyorsa.. Patates kızartmasını, kül tablasına fıstık fıstık kabuğu atanları, gün batmadan alkol alanları, "İslam abi on lira versene!" diyenleri de sevmezdi. Cemiyet Lokali'ni, rakı'yı, Teşvikiye'yi, ah ille de "Aydoğdu"yu çok sever, Yalan Rüzgarları'nı kaçırmadan izler ve çok sigara içerdi. Aldığı her nefesi, edindiği her tecrübeyi paylaşan, böylece çoğalan, tanıyanların; "spor yazarlarının Balzac'ı", "Arnavut Prensi", "Mavi Gözlü Dev" ve "Baba" diye tanımlamaya çalıştığı ama en çok da hepimizin "İslam Abi"siydi.

Esenyurt'taki evinin merdivenlerine serçe parmağını bıraktıktan, Çapa Tıp Fakültesi'nde günlerce sessiz sedasız yattıktan sonra 6 şubat 2001 yılında çekti gitti. Biz de peşinden Nuruosmaniye Camii'ne gittik. Son imzaladığı rakı şişesi açıldı mı sahi? Bütün bunlar olmadan beş yıl önce kısmi felç geçirmişti. 1995 yılında yayımlanan "Hey Gidi İstanbul" ve ölümünden sonra seçme yazılarının derlendiği "Futbolun Ölümü" isimli iki kitabı vardır.

"Bizim zamanımızda Çiçek Pasajı'nda rakı içmek pera okulu inceliği ve zerafetinden geçmiş olmanın zahmetli diplomasını gerektirirdi." derdi.

Ah be İslam Abi, çok özlüyorum ben seni...