"Bilmiyorum, bilemiyorum başarabildim mi?"

Emekliliğin tadını çıkarıyorum, biliyorsunuz. Bu gece de tiyatro gişesinde bilet alırken, 'emekli indirimi'nden yararlandım. Keyiflendim. Kenterler, emeklilere ve öğrencilere özel fiyat uyguluyormuş. İKSV'de var mı benzer bir uygulama acaba? Bilmiyorum. Toplu taşıma ücretinden muafiyeti var biliyorum ama henüz toplu taşımadan beleş yararlanacağım yaşlara varamadım. Kısmet. Önce o günleri görmek lazım. Biliyorsunuz, Tiyatro Gerçek prodüksiyonu olan bir oyunu izlemeye gidecektim. Gittim. Salı gecesi tıklım tıklımdı salon, benim gibi birkaç bedavacıyı ( '39 Basamak' için bilet aldım.) saymazsak elbette. İnsanın içi ısınıyor. Genç insanlar tiyatroya gidiyorlar, oyun izliyorlar, ne mutlu.

Tek kişilik oyunun adı: Van Gogh... Lal rengi bitki tutamlarıyla süslü fır dönen geçitler, bir porsuk ağacının açtığı çukur yollar, saf altından buğday yığınları üzerinde dönen morumsu güneşler, gösterişli kargaların kanatları altında bomboş bir ovadır bana göre. Neyse... W. Gordon Smith'in yazdığı ve Ülkü Tamer'in dilimize çevirdiği bu tek kişilik oyunu yine Hakan Gerçek sahneye koymuş. Sahnede sergilenen metin didaktik ötesi. Mecburen. Çünkü finalin ihtişamını ve karmaşasını verebilmek için hiç bilmeyenleri de donatmak, bir tür hızlandırılmış 'Van Gogh Kursu' vermek zorunda kalmış yazan ya da sahneleyen.

Oyunun kurgusunu keyifli hale getiren video görüntüleri akıllıca düşünülmüş. Van Gogh'un bahislediği resimleri sahnede kanlı canlı görmek kurguyu keyifli hale getiriyor ama salonun her yerinden aynı etkiyi yaratmıyor çünkü görünmüyor. Özellikle alttan gelen ışık sebebiyle üzerine dekorun gölgesi düştüğü için pekçok resmi göremedim. Üçüncü sıra, on üçüncü koltuktan bildiriyorum. Dekoru değil ama sahne tasarımını sevdim. Renklerin Efendisi'ni renklerden yoksun sergilemek yaşadığı sürece çırak bellenmiş, eleştirilmiş, horlanmış o küçük adamın kuşkulu karanlık ve sağlıksız ruh halini bizim üzerimize de serpiştirdi oyun boyunca. Nurullah Tuncer'in eline sağlık.

Tek kişilik oyunlar her zaman daha zordur, derler. Bu oyun çok zor. Çok. Belki sadece benim için zor. Bilmiyorum. Açıkçası Van Gogh ve resim sanatı aşina olduğum ama çok ilgilendiğim, bilgilendiğim köşeler değil. Bu sebeple bilmediğim bir hayatın yorumu üzerinde yorum yapamıyorum iyidir eğridir, doğrudur eksiktir diyerek. Üzerinde konuşabileceğim tek konu Hakan Gerçek'in oyunculuğu olabilir. Mükemmeldi. Meydan okuma gibi. Perde her kapandığında 10 yıl daha yaşlanır insan o yorgunluk ve duygu karmaşası sonrasında. Özellikle ikinci perdede insanın her hali resmi geçit yapıyor önünüzden korkunç bir süratle, üstelik sağlıksızlık da cabası. Gerçek, halden hale geçerken siz düğüm oluyorsunuz. Hep söylediğim gibi yine iddia ediyorum Hakan Gerçek bu memleketin yetiştirdiği, sahnede namuslu performans sergileyen birkaç oyuncudan biridir. Kanının son damlasına kadar oynar, geçiştirmez, eskiyle geçinmez. Yolu açık olsun.

Oyunun sonunda salon alkıştan yıkılırken ve biz perdenin bu gecelik kapanmasını beklerken, Hakan Gerçek nefes nefese bizi durdurdu. Dedi ki, "Bu oyunu 21 yıl önce Müşfik Kenter oynarken ben onun asistanıydım. Ve şimdi, bu gece ustam bu salonda ilk kez beni izledi ve ben öldüm öldüm, dirildim." Arkamıza baktık. Müşfik Kenter tiyatronun balkonunda, ön sırada, ayakta alkışlıyordu öğrencisini. Bütün salon ayakta alkışladı bu sahneyi ve tahmin edersiniz ki, ben yine ağlıyordum.


Emeği geçen herkese teşekkür ederim.


Böyle yani...




•• Afiş Fotoğrafı: Okan Yalabık. Afişin fotoğrafı: iphone

.